Skynews, halloween, thanksgiving
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Madelief
19 December 2009 | Nederland, Hilversum
Eindelijk ben ik weer 'thuis' in het Hilversumse huis. Toen ik van Washington DC naar Schiphol aan het vliegen was, leek het me een goed idee om weer eens een stukje voor m'n blog te schrijven. Over het reizen, Halloween en Thanksginving break.
Met de nacht meevliegend ben ik op weg naar de screensave foto van m’n kamer die ik elke dag op m’n laptop kan bewonderen. Dat is de waarheid, ik ben met de nacht aan het meevliegen. Hier boven de Atlantische Oceaan heb ik eigenlijk geen idee of het vrijdag of zaterdag is. In Boulder is het nog vrijdag, maar in Hilversum is het al zaterdag. Het is mijn eerste keer dat ik helemaal zelf vlieg. Helemaal zelf, dat ook weer niet, want er zitten meer dan honderd mensen die met me meereizen. Naast me zit een moeder met een schattig meisje van 2 of 3 jaar oud, die op dit moment gelukkig aan het slapen is. Ik zit best confortabel, aan de raamkant, zodat ik een extra leunplek heb. Is het niet een raar idee, dat ik zomaar boven de Atlantische Oceaan een dag in mijn dagboek type. “I’m so glad to be with you high up in the sky” zei de radio net.
Op het vliegveld van Denver kwam ik zelfs bekenden tegen! Onder andere Sebastien, die half-Frans en half-Amerikaans is. Het was vroeg in de ochtend, ik was net wakker van een powernap in de bus, die niet echt powerend werkte omdat ik om 6 uur ’s ochtends was opgestaan om vervolgens bijna te laat te zijn voor de bus naar het vliegveld die eens in het uur gaat. Ik heb gerend voor m’n leven, bepakt met een bijna uit elkaar knappende eastpak rugzak, een tas op wieltjes die er idem dito aan toe was en een vioolkist die niet in evenwicht was vanwege metronoom, stemapparaatje en zoveel mogelijk boeken aan 1 kant van de kist. Heb niet op het stoplicht gewacht en zelfs niet de moeite genomen om in de richting van de oversteekplaats te rennen, maar ben rechtstreeks voor alle auto’s langs naar de bus gerend. Die ik had gemist had als ik op een veilige verantwoorde manier naar de bus was gelopen. Eenmaal hijgend in de bus aangekomen voerde ik een halve stripshow (eastpak, mus, sjaal, jas, vest) uit omdat ik voor m’n leven had gerend. Maar ik had het gehaald, dus part one van de grote reis was geslaagd. Met enige verwarring over de self-check-in automaten (m’n paspoort past niet in dit kleine gleufje! 5 minuten later: er blijkt een scanner te zijn. Nadat ik m’n tas ook had ingeleverd en dus klaar was met inchecken, doolde ik voor nog eens 5 minuten rond om de ‘uitgang’ tussen alle rijen mensen te vinden.), een ongefouilleerde doorgang bij de douane en een aantal knock-outs door m’n vioolkist in de volle gate-bus, was part two ook geslaagd. Een klein Mac-ontbijtje en ik kon het vliegtuig in. Vlak naast m’n gate was trouwens een schoenenpoets-service; op een verhoginkje stonden acht super relaxte stoelen en daar zaten zakenmannen in die hun schoenen glanzend lieten maken door Mexicanen. Ik weerstond de toeristische drang om hier een kiekje van te maken. Het zag er in ieder geval heel apart uit. In het vliegtuig zat ik naast een heel aardige Amerikaanse jongen, Patrick, die op weg naar z’n ouders in Den Haag was. Hij bleek ook een student aan CU Boulder te zijn! Een korte maar goede vlucht van zo’n 2.30 uur naar Washington. Nietsvermoedend liep ik het vliegtuig uit, in de slurf die de verbinding vormt tussen het vliegtuig en het vliegveld. Ondertussen checkte ik of ik alles bij me had: eastpak, viool, jas + sjaal, portemonnee + mobiel in m’n broekzak, m’n paspoort + visum + boardingpass.... Die had ik net nog in m’n hand. Vast op die plek in m’n eastpak. Hmm. Paniek. De drie belangrijkste dingen (naast m’n viool, die groot genoeg is om niet zomaar ergens te kunnen vergeten) op deze reis en ik ben ze nu al kwijt!!!! (op dit moment is het liedje op de radio: “come-on get higher”. Dubbelzinnig hoor...) Dus ik terug naar het vliegtuig, rennend. De piloot die in tegenovergestelde richting liep kwam ik tegen. Dubbel paniek, straks gaan ze de vliegtuigdeuren sluiten en kan ik er niet meer in! En voor de tweede keer deze dag rende ik voor m’n leven. De deuren waren nog open (pfjiew), maar een steward hield me tegen. Je mag namelijk niet zomaar terug het vliegtuig in. Onder het gezag van deze man mocht ik terug naar m’n stoel, waar, ja hoor, mijn reis-drie-heilige-eenheid lag. Geruststellend vertelt de steward mij dat ik voor deze actie gearresteerd had kunnen worden. Oeps! Part three van de reis loopt op deze manier toch goed af. De gate voor m’n overstap had niet makkelijker te vinden kunnen zijn, want het was dezelfde gate als de gate waar de slurf op uitkwam. Pas een uur na de originele departure-time stegen we op. Dat was omdat er verwarring was vanwege alle gecancelde vluchten door de sneeuwval. Maar hier zit ik dan, boven de Atlatische Oceaan, en lopen de stewards langs om sterke drank te verkopen. Waarvan ik niet begrijp dat je daar zin in zou kunnen hebben in het vliegtuig.
Over Thanksgiving en Halloween heb ik helemaal nog niets over verteld!
Ik ben zo blij dat ik voor Boulder heb gekozen, het is een crazy hippie-freedom-party stad. Perfecte plek om je eerste halloween te vieren! De gekste kostuums kom je tegen op Pearl Street. Jong en oud, iedereen duikt de verkleedkast of –winkel in om gekker te gaan dan het jaar ervoor. Ik zag een jongen op een soort spring-stelten, waarmee hij extra lang was en superver kon springen. Deed me denken aan de film “Jumper”, die ik eigenlijk niet heb gezien, maar waarvan ik wel denk dat het er zo ongeveer uitzag. Sommigen droegen hun kostuums ook naar school. Lauren, de altviooliste die ik begeleide met Schubert’s “Arpeggione”, droeg haar zelf-gemaakte supercoole Inca kostuum. Een ander meisje droeg haar leopard kostuum, wat maakte dat ze niet was verkleed, omdat ze elke dag panterprint leggings, t-shirt, jas, en haarband (met oortjes) draagt. Maar daar is Boulder voor, jezelf (of een ander dier) zijn! En op halloween kan je dan echt je innerlijke zelf naar buiten brengen door middel van kostuums die niet gek genoeg kunnen zijn. Want halloween in Amerika is niet een griezel-feest. Je kan alles dragen wat je wil, zolang het over-de-top is. Je valt totaal buiten de boot als je bijvoorbeeld een ketchupstreep over je wang maakt. Hoewel er overal sneeuw lag en het best koud was, was het enige wat me warmte gaf een laken. Ik was verkleed als Griekse godin (geen specifieke godin). Het zag er eigenlijk best cool uit, met gouden-blaadjes-krans op m’n hoofd, grote gouden armband, bronzen klassieke slippers en wat andere gouden accesoires. Het laken had ik in model gebracht door middel van een aantal veiligheidsspelden. Rachel had m’n haar perfect gekruld en m’n ogen opgemaakt. De eerste avond ben ik ben Sophie op stap gegaan. Onze techniek: volg meutes/groepen verkleede stuenten en ga dan af op de muziek. En de Boulder-manier; loop op vreemden af, wordt friends, en volg hun aanwijzingen op voor de leukste house-parties. Zo kwamen we bij de leukste feestjes aan en hebben we een superleuke avond gehad.
Thanksgiving trip was heel erg leuk. Zo’n 15 skiers en snowboarders hadden zich voor deze trip naar Breckenridge opgegeven. Het was georganiseerd door een studentengroep genaamd de Boulder Freeride. We overnachtten in The Glory Lodge in Breckenridge. Een houten vakantiehuis verborgen in de bossen. Iedereen kreeg een kingsize (= 2 persoons) bed. Ik sliep met 3 anderen op een kamer. Er was ook een Nederlandse jongen, die net een Amerikaans paspoort had gekregen. Hij woonde al vanaf z’n 7e in de VS, dus hij was niet meer een echte ‘international’. Wel leuk om even Nederlands te praten. Verder waren er twee zwitserse jongens die niet in hun moedertaal met elkaar konden praten omdat de ene uit het frans-talig gedeelte en de andere uit het duits-talige gedeelte kwam. Ook een paar Japanners, maar het overgrote deel was amerikaans. We hadden een grote huiskamer met keuken, een pooltafel, en een hot tub buiten! De gemiddelde dag was van 10 tot 3 uur snowboarden (of skien voor sommigen) en daarna relaxen in de huiskamer en hot tub. Met thanksgiving, op donderdag, gingen we uit eten en at ik mijn eerste traditionele thanksgiving meal. Dat houdt in: turkey, mashed potatoes with gravy, stuffing, cranberry sauce en pumpkin pie als toetje. Pumpkin spice is heel populair in amerika en wordt in allerlei dingen zoals taartjes en chocola verwerkt. Behalve de oranje kleur heeft het volgens mij niets met pompoen te maken, het heeft een soort kaneel smaak. Iedereen op de trip was superaardig. De meesten waren heel goede boarders/skiers en deden veel park (halfpipes, rails enzo) of diamond zwarte pistes. Omdat het voorseizoen was, was er nog niet veel open, maar genoeg voor 5 dagen plezier. We zijn naar Breckenridge en Keystone geweest. Maandag sneeuwde het, dus begonnen we met goede sneeuw en werd dat wat minder naar het einde van de week toe. In ieder geval, gelukkig was ik niet de enige gematigde boarder en waren er anderen van mijn niveau. Iedereen was supersuperaardig, het was zo gezellig! Veel waren typische snowboard-dudes en –girls, dus leerde ik veel slang. Yo man what’s up! Hey bro! How you doin’? Oh man I love it! Hmmm het meeste is alweer weggezakt, maargoed. Een topweek! En dat terwijl de meesten elkaar nog niet kenden, maar iedereen is elkaars ‘friend’ als je iets in common hebt natuurlijk. En ik ben een aantal mensen later weer toevallig op campus tegengekomen! Zo gaat dat in Boulder, je komt steeds de mensen die je kent tegen!
Nu ga ik maar even proberen te slapen, want ik reis immers met de nacht mee, en dan is het wel zo verstandig om wat te slapen want ik kom morgenochtend vroeg Nederlandse tijd aan.
Met de nacht meevliegend ben ik op weg naar de screensave foto van m’n kamer die ik elke dag op m’n laptop kan bewonderen. Dat is de waarheid, ik ben met de nacht aan het meevliegen. Hier boven de Atlantische Oceaan heb ik eigenlijk geen idee of het vrijdag of zaterdag is. In Boulder is het nog vrijdag, maar in Hilversum is het al zaterdag. Het is mijn eerste keer dat ik helemaal zelf vlieg. Helemaal zelf, dat ook weer niet, want er zitten meer dan honderd mensen die met me meereizen. Naast me zit een moeder met een schattig meisje van 2 of 3 jaar oud, die op dit moment gelukkig aan het slapen is. Ik zit best confortabel, aan de raamkant, zodat ik een extra leunplek heb. Is het niet een raar idee, dat ik zomaar boven de Atlantische Oceaan een dag in mijn dagboek type. “I’m so glad to be with you high up in the sky” zei de radio net.
Op het vliegveld van Denver kwam ik zelfs bekenden tegen! Onder andere Sebastien, die half-Frans en half-Amerikaans is. Het was vroeg in de ochtend, ik was net wakker van een powernap in de bus, die niet echt powerend werkte omdat ik om 6 uur ’s ochtends was opgestaan om vervolgens bijna te laat te zijn voor de bus naar het vliegveld die eens in het uur gaat. Ik heb gerend voor m’n leven, bepakt met een bijna uit elkaar knappende eastpak rugzak, een tas op wieltjes die er idem dito aan toe was en een vioolkist die niet in evenwicht was vanwege metronoom, stemapparaatje en zoveel mogelijk boeken aan 1 kant van de kist. Heb niet op het stoplicht gewacht en zelfs niet de moeite genomen om in de richting van de oversteekplaats te rennen, maar ben rechtstreeks voor alle auto’s langs naar de bus gerend. Die ik had gemist had als ik op een veilige verantwoorde manier naar de bus was gelopen. Eenmaal hijgend in de bus aangekomen voerde ik een halve stripshow (eastpak, mus, sjaal, jas, vest) uit omdat ik voor m’n leven had gerend. Maar ik had het gehaald, dus part one van de grote reis was geslaagd. Met enige verwarring over de self-check-in automaten (m’n paspoort past niet in dit kleine gleufje! 5 minuten later: er blijkt een scanner te zijn. Nadat ik m’n tas ook had ingeleverd en dus klaar was met inchecken, doolde ik voor nog eens 5 minuten rond om de ‘uitgang’ tussen alle rijen mensen te vinden.), een ongefouilleerde doorgang bij de douane en een aantal knock-outs door m’n vioolkist in de volle gate-bus, was part two ook geslaagd. Een klein Mac-ontbijtje en ik kon het vliegtuig in. Vlak naast m’n gate was trouwens een schoenenpoets-service; op een verhoginkje stonden acht super relaxte stoelen en daar zaten zakenmannen in die hun schoenen glanzend lieten maken door Mexicanen. Ik weerstond de toeristische drang om hier een kiekje van te maken. Het zag er in ieder geval heel apart uit. In het vliegtuig zat ik naast een heel aardige Amerikaanse jongen, Patrick, die op weg naar z’n ouders in Den Haag was. Hij bleek ook een student aan CU Boulder te zijn! Een korte maar goede vlucht van zo’n 2.30 uur naar Washington. Nietsvermoedend liep ik het vliegtuig uit, in de slurf die de verbinding vormt tussen het vliegtuig en het vliegveld. Ondertussen checkte ik of ik alles bij me had: eastpak, viool, jas + sjaal, portemonnee + mobiel in m’n broekzak, m’n paspoort + visum + boardingpass.... Die had ik net nog in m’n hand. Vast op die plek in m’n eastpak. Hmm. Paniek. De drie belangrijkste dingen (naast m’n viool, die groot genoeg is om niet zomaar ergens te kunnen vergeten) op deze reis en ik ben ze nu al kwijt!!!! (op dit moment is het liedje op de radio: “come-on get higher”. Dubbelzinnig hoor...) Dus ik terug naar het vliegtuig, rennend. De piloot die in tegenovergestelde richting liep kwam ik tegen. Dubbel paniek, straks gaan ze de vliegtuigdeuren sluiten en kan ik er niet meer in! En voor de tweede keer deze dag rende ik voor m’n leven. De deuren waren nog open (pfjiew), maar een steward hield me tegen. Je mag namelijk niet zomaar terug het vliegtuig in. Onder het gezag van deze man mocht ik terug naar m’n stoel, waar, ja hoor, mijn reis-drie-heilige-eenheid lag. Geruststellend vertelt de steward mij dat ik voor deze actie gearresteerd had kunnen worden. Oeps! Part three van de reis loopt op deze manier toch goed af. De gate voor m’n overstap had niet makkelijker te vinden kunnen zijn, want het was dezelfde gate als de gate waar de slurf op uitkwam. Pas een uur na de originele departure-time stegen we op. Dat was omdat er verwarring was vanwege alle gecancelde vluchten door de sneeuwval. Maar hier zit ik dan, boven de Atlatische Oceaan, en lopen de stewards langs om sterke drank te verkopen. Waarvan ik niet begrijp dat je daar zin in zou kunnen hebben in het vliegtuig.
Over Thanksgiving en Halloween heb ik helemaal nog niets over verteld!
Ik ben zo blij dat ik voor Boulder heb gekozen, het is een crazy hippie-freedom-party stad. Perfecte plek om je eerste halloween te vieren! De gekste kostuums kom je tegen op Pearl Street. Jong en oud, iedereen duikt de verkleedkast of –winkel in om gekker te gaan dan het jaar ervoor. Ik zag een jongen op een soort spring-stelten, waarmee hij extra lang was en superver kon springen. Deed me denken aan de film “Jumper”, die ik eigenlijk niet heb gezien, maar waarvan ik wel denk dat het er zo ongeveer uitzag. Sommigen droegen hun kostuums ook naar school. Lauren, de altviooliste die ik begeleide met Schubert’s “Arpeggione”, droeg haar zelf-gemaakte supercoole Inca kostuum. Een ander meisje droeg haar leopard kostuum, wat maakte dat ze niet was verkleed, omdat ze elke dag panterprint leggings, t-shirt, jas, en haarband (met oortjes) draagt. Maar daar is Boulder voor, jezelf (of een ander dier) zijn! En op halloween kan je dan echt je innerlijke zelf naar buiten brengen door middel van kostuums die niet gek genoeg kunnen zijn. Want halloween in Amerika is niet een griezel-feest. Je kan alles dragen wat je wil, zolang het over-de-top is. Je valt totaal buiten de boot als je bijvoorbeeld een ketchupstreep over je wang maakt. Hoewel er overal sneeuw lag en het best koud was, was het enige wat me warmte gaf een laken. Ik was verkleed als Griekse godin (geen specifieke godin). Het zag er eigenlijk best cool uit, met gouden-blaadjes-krans op m’n hoofd, grote gouden armband, bronzen klassieke slippers en wat andere gouden accesoires. Het laken had ik in model gebracht door middel van een aantal veiligheidsspelden. Rachel had m’n haar perfect gekruld en m’n ogen opgemaakt. De eerste avond ben ik ben Sophie op stap gegaan. Onze techniek: volg meutes/groepen verkleede stuenten en ga dan af op de muziek. En de Boulder-manier; loop op vreemden af, wordt friends, en volg hun aanwijzingen op voor de leukste house-parties. Zo kwamen we bij de leukste feestjes aan en hebben we een superleuke avond gehad.
Thanksgiving trip was heel erg leuk. Zo’n 15 skiers en snowboarders hadden zich voor deze trip naar Breckenridge opgegeven. Het was georganiseerd door een studentengroep genaamd de Boulder Freeride. We overnachtten in The Glory Lodge in Breckenridge. Een houten vakantiehuis verborgen in de bossen. Iedereen kreeg een kingsize (= 2 persoons) bed. Ik sliep met 3 anderen op een kamer. Er was ook een Nederlandse jongen, die net een Amerikaans paspoort had gekregen. Hij woonde al vanaf z’n 7e in de VS, dus hij was niet meer een echte ‘international’. Wel leuk om even Nederlands te praten. Verder waren er twee zwitserse jongens die niet in hun moedertaal met elkaar konden praten omdat de ene uit het frans-talig gedeelte en de andere uit het duits-talige gedeelte kwam. Ook een paar Japanners, maar het overgrote deel was amerikaans. We hadden een grote huiskamer met keuken, een pooltafel, en een hot tub buiten! De gemiddelde dag was van 10 tot 3 uur snowboarden (of skien voor sommigen) en daarna relaxen in de huiskamer en hot tub. Met thanksgiving, op donderdag, gingen we uit eten en at ik mijn eerste traditionele thanksgiving meal. Dat houdt in: turkey, mashed potatoes with gravy, stuffing, cranberry sauce en pumpkin pie als toetje. Pumpkin spice is heel populair in amerika en wordt in allerlei dingen zoals taartjes en chocola verwerkt. Behalve de oranje kleur heeft het volgens mij niets met pompoen te maken, het heeft een soort kaneel smaak. Iedereen op de trip was superaardig. De meesten waren heel goede boarders/skiers en deden veel park (halfpipes, rails enzo) of diamond zwarte pistes. Omdat het voorseizoen was, was er nog niet veel open, maar genoeg voor 5 dagen plezier. We zijn naar Breckenridge en Keystone geweest. Maandag sneeuwde het, dus begonnen we met goede sneeuw en werd dat wat minder naar het einde van de week toe. In ieder geval, gelukkig was ik niet de enige gematigde boarder en waren er anderen van mijn niveau. Iedereen was supersuperaardig, het was zo gezellig! Veel waren typische snowboard-dudes en –girls, dus leerde ik veel slang. Yo man what’s up! Hey bro! How you doin’? Oh man I love it! Hmmm het meeste is alweer weggezakt, maargoed. Een topweek! En dat terwijl de meesten elkaar nog niet kenden, maar iedereen is elkaars ‘friend’ als je iets in common hebt natuurlijk. En ik ben een aantal mensen later weer toevallig op campus tegengekomen! Zo gaat dat in Boulder, je komt steeds de mensen die je kent tegen!
Nu ga ik maar even proberen te slapen, want ik reis immers met de nacht mee, en dan is het wel zo verstandig om wat te slapen want ik kom morgenochtend vroeg Nederlandse tijd aan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
